سه ربع ساعت میشد که در ترمینال منتظر اتوبوس ایستاده بودم. نیم ساعت زودتر آمده بودم که مبادا در شهر غریب اتوبوس را از دست ندهم. یک ربع میشد که اتوبوس تاخیر داشت. هیچ دفتری هم در آن اطراف نبود که بشود رفت و اطلاعات گرفت. من هم با یک گوشی موبایل بدون اینترنت هیچ کاری نمیتواستم بکنم بجز آنکه همه ی حواسم را بدهم به اتوبوس ها که مبادا اتوبوسم را از دست ندهم. اتوبوس ها میآمدند و در یکی از آن سه چهار لاین می ایستادند.
اتوبوس من از شرکت فلیکس باس بود با رنگ سفید و سبز. بین اتوبوسهای سبز و سفید دنبال اتوبوسم میگشتم. ساعت چهار بعدازظهر هفته ی اول ماه جولای در ترمینال میلان. هر کسی را میدیدی یک بطری آب در دستش بود و سعی میکرد یک گوشه ای سایه پیدا کند که از تیررس آفتاب در امان باشد. تقریبا تمام صندلی های قسمت غربی خالی بودند. هر اتوبوس سبز و سفیدی که وارد ترمینال میشد میرفتم جلو از نزدیک شماره ی روی اتوبوس را میخواندم که مطمین شوم اتوبوس من نباشد. بی توجه به گرمای هوا و داغی آفتاب، جایی ایستاده بودم که بتوانم هر اتوبوسی را که وارد میشد، ببینم.
دختر و پسری دوچرخه سوار از جلویم رد شدند. بیست متری جلوتر ایستادند و از دوچرخه هایشان پیاده شدند. دختر یک تاپ دو بنده پوشیده بود با شلوارک کوتاه. قمقمه اش را برداشت یک قلپ آب خورد و بدون توجه به اطرافش شروع کرد به حرف زدن با پسر. بنظر بیست و دو سه ساله میرسید، موهای صاف بلوندی داشت که دم اسبی بسته بود و نوک موها به شانه میرسید، با قدی از متوسط بلندتر و بدنی ورزیده. پسر یکی دو سالی از دختر کوچکتر بنظر می‌آمد، با قدی متوسط و چهره ای معمولی تر از آنکه بشود گفت خوشگل است. پسر همینطور که با دختر حرف میزد، به اطراف هم نگاه میکرد. دست کرد قمقمه اش را برداشت، آب خورد و گوشی موبایل را از جیبش در آورد. به صفحه موبایل نگاه کرد و بعد با دست به آن سمت ترمینال اشاره کرد. دختر روی زین دوچرخه نشست و زودتر از پسر به آن سمت رکاب زد. پسر هم بدنبال او روانه شد.
سعی کردم با این پا و اون پا شدن بتوانم از بین آدمها و اتوبوس ها ببینمشان اما از آنجاییکه ایستاده بودم دیده نمی‌شدند. کوله پشتی را انداختم روی شانه ام و چمدان را روی زمین کشیدم و رفتم به همان سمت که پسر و دختر رفته بودند. پشت یک اتوبوس دیدمشان که از دوچرخه هایشان پیاده شده بودند. دختر کلاه دوچرخه سواری اش را از سر برداشته بود، آفتاب بر سر و چشم هایش میخورد، به وضوح نور آفتاب اذیتش میکرد ولی با دقت به تشکیلات اتصال دوچرخه به پشت اتوبوس نگاه میکرد. پسر را نگاه کرد که از دوچرخه پیاده شد و دوچرخه اش را بلند کرد و سعی کرد چرخ جلوی دوچرخه را به چیزی چنگک مانند که پشت اتوبوس مخصوص دوچرخه تعبیه شده بود، گیر بدهد. پسر که دوچرخه اش به چنگک بالایی گیر افتاده بود، مشغول سفت کردن تسمه ای شد که دوچرخه را به چنگک ها محکم میکرد. دختر دوچرخه اش را بلند کرد و سعی کرد با بالا بردن دستهایش چرخ جلویی دوچرخه را به چنگک برساند و آنجا گیر بیندازد، پسر بدون توجه به دختر مشغول سفت کردن دوچرخه ی خودش بود که دختر صدایش کرد و همانطور که دستش و دوچرخه را بالا نگه داشته بود به پسر چیزی گفت. پسر زیر دوچرخه ی دختر را گرفت و دوچرخه را به سمت بالا کشید، دوچرخه ی دختر به چنگک گیر کرد. دختر شروع کردن به بستن تسمه و سفت کردن آن. از خستگی بود یا نور آفتاب که اخم کرده بود، لب ها از تشنگی و گرما خشک شده بود، از قمقمه اش یک قلپ گنده آب خورد و با کلافگی اینطرف و آنطرف را نگاه میکرد، انگار دنبال کسی می گشت. همان موقع یک مرد سیاه پوست با هیکل درشت که لباس فرم تنش بود از راه رسید. دختر به سمتش رفت و با اشاره به دوچرخه ها به مرد چیزی گفت، مرد یک نگاه سرسری به دوچرخه ها انداخت، بدون آنکه به آنها دست بزند یکی دو جمله ی کوتاه به آنها گفت و به سمت جلوی اتوبوس رفت. چهره ی دختر در هم فرو رفت. با دستانش یکی دوباری دوچرخه را به سمت پایین کشید، سعی کرد با ور رفتن با تسمه ها دوچرخه را سفت تر کند. پسر از همان وقتی که مرد سیاه‌پوست آمد و رفت، با فاصله ی نیم متر عقبتر ایستاده بود و فقط نگاه میکرد. دختر برگشت نگاهی به پسر انداخت ظاهرا می‌خواست چیزی بگوید ولی منصرف شد و بدون آنکه چیزی بگوید به سمت جلوی اتوبوس رفت، خیلی سریع با مردی بور و لاغر برگشت. برای مرد یک چیزهایی توضیح داد، نمیتوانست زیاد و طولانی حرف بزند، خستگی از سر و روی دختر میبارید. مسافرهای اتوبوس میآمدند و ساک و چمدانشان را در قسمت بار میگذاشتند و سریع برای فرار از گرما به داخل اتوبوس پناه میبردند. خودم را جای دختر گذاشتم که نگرانی از محکم نبودن دوچرخه ها نمیگذاشت به داخل اتوبوس برود. مرد جوان بور با دست دوچرخه ها را بالا پایین کرد، یکی دوباری آنها را محکم به سمت پایین کشید. با انگشت شصت رو به بالا به دختر لایک داد و دختر لبخند زد. مرد به سمت جلوی اتوبوس راه افتاد، دختر و پسر هم از پشت سرش روانه شدند. به محض اینکه سوار شدند، اتوبوس راه افتاد. تازه همان موقع یاد اتوبوس خودم افتادم، با خودم گفتم "شِت! حالا اتوبوست را از دست میدی حالت جا میآد!" تا آمدم دسته ی چمدان را بردارم که به سمت در ورودی ترمینال بروم، یک اتوبوس سبز فلیکس باس آمد و جای اتوبوسی که تازه راه افتاده بود و رفته بود، ایستاد. نگاه شماره ی اتوبوس کردم، اتوبوس من بود.